کهگیلویه و بویراحمد بهشت مدیران ناکارآمد است/ شان دانشجو آن روزی به تاراج رفت که موذن خواب ماند/ آیا نباید به حال جامعه‌ای که موذنش این‌چنین خوار و ذلیل است، گریست؟!

پیک ملت؛ رفعت گاظمی – اگر دانشگاه را امامزاده و دانشجو را متولی بدانیم پس باید گفت که حرمت امامزاده با متولی است. دقیق‌تر اینکه؛ لطفا آدرس اشتباه ندهید، لطفا مظلوم‌نمایی نکنید و اینقدر برای ما از شان تخریب شده‌ی دانشجو نگویید.
باید با یک سوال، این مسئله را به مسیر صحیح رهنمون کرد و پرسید که تعریف شما از “شان دانشجو” چیست که معتقدید به واسطه‌ی یک سیلی (هرچند به ناحق)، مورد هجوم قرار گرفته است؟!

یادش بخیر، یک شهید بهشتی بود که می‌گفت؛ “دانشجو موذن جامعه است که اگر خواب بماند نماز امت قضا می‌شود”.
آقایان؛ شان دانشجو آن روزی به تاراج رفت که موذن خواب ماند و از مصائب ریز و درشتی که بر جامعه و مردمش می‌گذرد عقب ماند، و همه‌ی هم‌و‌غم‌اش خلاصه شد در نمایش‌های ویترینی ۱۶ آذر که هیچ باری از دوش امت برنمی‌دارد.

دیدید چه شد؟
دانشجویی که برای برقراری آرمانخواهی، عدالتخواهی و استکبارستیزی باید دائما خاک میدان بخورد و سرش بوی دردسر بدهد برای زدن به خطِ مسائل، و خواب و خوراک و آرام و قرار را از مدیرانِ ناکارآمد، مفسدان، چپاولگران و قانون‌دان‌های قانون‌گریز بگیرد، امروز کارش به جایی رسیده که در خانه‌ی خودش مورد هجوم قرار می‌گیرد.
آیا نباید به حال جامعه‌ای که موذنش این‌چنین خوار و ذلیل است، گریست؟!

کهگیلویه و بویراحمد بهشت مدیران ناکارآمد است و دانشجو به جای اینکه دائما یقه‌ی این ناکارآمدها را بگیرد و این بهشت برین را برایشان به جهنم تبدیل کند، دغدغه‌اش شده اینکه سالی یکبار با زور و تمنا تعدادی از مسئولان را به دانشگاه بکشاند و چند سوال بپرسد و احیانا دادی بزند و بادی به غبغب اندازد!

ببینید چقدر ما شوربخت شده‌ایم که مطالبه‌ی دانشجوی ما از نماینده‌ی مجلس این است که استاندار را به دانشگاه بکشاند. این مطالبه در دل خود می‌گوید که یا نماینده، آدمِ استاندار است و یا استاندار، آدم و اجیر شده‌ی نماینده، که در هر صورت یکی بدتر از دیگری‌ست.
اگر این ابتذال نیست پس چیست؟!

مسابقه‌ی رفاه میان مسئولان، بی‌اعتنایی نسبت به گسترش شکاف طبقاتی در ذهن و عملِ برنامه‌ریزان و ثروت‌های سر برآورده در دستانی که تا چندی پیش تهی بودند با چشم غیرمسلح هم قابل رویت است، و سرآغازِ فهرستِ بلندِ مسائلِ کشور که “عدالت” است به محاق رفته و فقرستیزی جای خودش را به فقیرنوازی داده و هر روز سفره‌ی مردم کوچکتر می‌شود آن وقت دانشجوی ما به اجرای یک سری برنامه‌ی روتین دل‌خوش کرده و انتظار دارد از سوی اوباشی که بادیگارد نماینده هستند بخاطر یک سوال مورد تعرض هم قرار نگیرد. ببینید چه فضای امن و آرامی برای مدیران ساخته‌اید که تابِ یک سوالتان را هم نمی‌آورند!

دانشجوی عزیز؛ امروز، روزِ حساب‌کشی از شماست و باید از شما پرسید که نقشتان در بررسی و پیگیری مسائل استان کجاست؟
سد‌های تنگ‌سرخ و چم‌شیر که آینده‌ی زیست‌محیطی استان را نشانه گرفته‌اند و هم‌نوایی برخی رسانه‌ها با این‌ چوب حراجی که بر تنِ نحیف زیست‌بومِ استان وارد آمده، تنِ شما نلرزاند؟!
فقر، اختلاف طبقاتی و تبعیض، شما را به فکر وا نداشت؟!
کمربندی یاسوج- اصفهان که به یک قتلگاه تبدیل شده، اشک شما را درنیاورد؟!
ممانعت استانداری از حضور برخی رسانه‌ها در جلسات، شما را دچار تردید نکرد؟!
وضعیت شهرداری‌ها و شوراهای شهر، شما را به تکاپو ترغیب نکرد؟!
صفِ عریض و طویل وام ازدواج در استان و رتبه‌ی آخر استان در دریافت این تسهیلات و همزمان شعار افزایش جمعیت از سوی مدیران نگرانتان نکرد؟!
مشغول بودن زنان و دخترانمان به کارگری در مزارع کشاورزی استان‌ همسایه، خونتان را به جوش نیاورد؟!
و و و…
اگر پاسختان به این قبیل سوالات منفی است پس به نماینده مجلس حق بدهید که اوباش را به همراهی با خود برای حضور در دانشگاه برگزیند و تا این لحظه عذرخواهی نکند، و صندلی‌اش را از هم‌اکنون برای مجلسِ آینده رزرو کند و موی تنش از بیانیه‌های شما سیخ نشود، چراکه از ماست که برماست!