دلنوشته ی جامانده ای از کوچ ؛ کی بانو (کی بنوی ایل ، مادر ) /من به چشم خودسراسیمگی مورچه هارادرزیربارش باران به وفوروبه کرات دیده ام ودلواپسی کبوترهای کوهی رامی فهمم ومیدانم

کی بانو

پیک ملت ، محمدفرزامی

قصد دارم به عنوان فردی عشایرزاده که زاده ی قشلاقم و دریورد گرمسیر وبندبندها وتپه ماهورهاو برفراز قله ها ودرقعردره ها باطبیعت ودرطبیعت بوده ام وقوانین طبیعت وسختی های یوردوییلاق و قشلاق راتاحدودی میدانم گپی گفته باشم.

من به چشم خودسراسیمگی مورچه هارادرزیربارش باران به وفوروبه کرات دیده ام ودلواپسی کبوترهای کوهی رامی فهمم ومیدانم ساعت خواب کبوترهارادرغارهای یوردقشلاق.

اما
کی بنوی ایل
مه مان نوازطایفه ام
قرارنیست من بنویسم وتوبخوانی .فقط می نویسم که شایداندکی جبران زحمت کرده باشم ودلم ارام بگیردگرچه میدانم ارام وقرارنمی گیرد.
کی بنوی ایل
مادر

یادگارروزهای خوب دنا،یورد،قشلاق،ییلاق وگرومب گرومب چمتر(مشک دوغ زنی)هرچندکه دیگرصدای لالایی شمارادردل شب های سردزمستان قشلاق وکومه نمی شنوم این هم به این دلیل است که ایل وایلیاتی ترک دیارکرده اند.اماهنوزصدای ارام متیل های شبانه شماکنارچاله اتشی پرازهیمه ها وپلاش های پیربلوط بامن است ودرگوش من است.
اری دیگرایل ،کوچ ،قشلاق نیست اماهنوزمی توانم هوویت گم شده ایلم راباحضوردروردخیال خودلمس وحس نمایم.
کی بنوی ایل
مادرایل
مادرمن
شرمنده ام که درمقابل انهمه زحمت وکوچ باپای پیاده فقط ظلم دیدید
خون بس شدید
همی بس شدید
دختربس شدید
زیادی شدید
وگل بس شدید