در ستایش خدایگان آواز ایرانی / صدایی که هرگز پیر نشد

پیک ملت؛  یادداشت،  حسین آریانفر بویراحمدی
در ستایش خدایگان آواز ایرانی / صدایی که هرگز پیر نشد

استاد جان، خدایگان صدا!
باجادوی صدایت چه کرده ای با ما !؟ مستان چرا صدایت میکنند، مستانی که می نخورده مدهوش تو هستند، تا پرواز نکرده بودی، بینوایانت آرام و قرار نداشتند، پروازت اما نه دیر بود و نه زود ، شاید زمان پروازت همین امروز باید فرا می رسید، چه خوب آواز برآوردی که ؛ جهان پیر است و بی بنیاد ، از این فرهادکش فریاد، آری جهان پیر است بی بنیاد، اما نمیدانم چرا پیش از رفتنت، پیر شدنت را ندیدیم، آدمها زمینی میشوند، نامیده میشوند، رشد میکنند، نوزاد، کودک، نونهال، نوجوان، جوان، بزرگسال و بعد پیر میشوند و میمیرند ، اما نه زاد روزت را به یاد می اوریم ، نه نوجوانیت را، اما خوب میدانیم که، جوان بدنیا آمدی و جوان ماندی، تو هرگز پیر نشدی، جادوی صدای تو هرگز نگذاشت ما رنگ پیری را در رخسار تو بنگریم، با آواز تو رشد کردیم، از تنهایی گریختیم، عاشق شدیم و به اوج رسیدیم، با تو حافظ را شناختیم، و باتو سعدی را تجربه کردیم، شاید اگر تو نبودی خیام هم در هیا هوی دوران گم شده بود، و شاید،” شمس” مولانا، تو بودی! فردوسی طوسی، پارسی را جانی دوباره بخشید، و تو پارسی را آنچنان فریاد زدی، که فخر فروشی آواز ایرانی پیشه پارسی زبانان شد، صدای تو هیچگاه پیر نشد، آوای ماندگار تو هنوز در کهکشانها در حال پیمودن فضاست، اگر بنا بود پیامبری دیگر بر زمین گام نهد، آن پیامبر جز شما هیچ کس دیگر نمی توانست باشد، تو پیام آور امید و آرزو برای نسلهای سوخته دهه های پنجاه و شصت و هفتاد بودی، نسلهای که جوان بودند اما هیچگاه نتوانستند جوانی را تجربه کنند، در روزگاری که خفقان آواز بیداد میکرد تو بیداد را فریاد زدی، زمانی که اشک هم برای گریه کردن و برون ریختن اندوه، خود را هم از ما دریغ میکرد، تو میگفتی ، کشتی باده بیاور، که مرا بی رخ دوست، گشته هر گوشه چشم از غم دل، دریایی! . تو خداوندی بودی در اسمان آواز ایران ، که پارسی زبانان اگر تو را نپرستند، هیچگاه هم، فراموشت نخواهند کرد، شاید تو اگرنبودی، هیچ حنجره ای دگر قدرت آواز نداشت، اگاه باش ! آواز تو در حنجره های طلایی یادگاران کلاس آوازت بعد از تو نمودی دوباره پیدا خواهند کرد، در معماری آواز پارسی سنگ بنایی را بنیاد نهادی که برای پیمودن پلکانش سالها باید اوج گرفت، شالوده ای که با هیچ زمین لرزه فرهنگی فرو نخواهد ریخت، تو برای پارسی زبانان جهان هیچگاه نخواهی مرد ، تو زنده ای چون فردوسی، چون حافظ و سعدی و خیام، تو زنده ای چون صدایت زنده است و زنده خواهد ماند، اگاه باش تا نفسی میاید، مرغ سحر ناله سر خواهد کرد و داغ تو را تازه تر ، داغ تو تا ایران و ایرانی هست تازه خواهد بود . خداوندگار صدا ، به پر رنگترین نگاره تاریخ پر فراز و نشیب ایران میسپارمت، تا چون نام ایران بعد از هزاران سال زنده بمانی، ستاره اواز ایران .