خانه ی بَست” !/ بزرگواران در حدّ واندازه ” ویروس بی حجابی” بحساب نمی آیند و سرماخوردگی ساده و بی خطری بیش نبوده و نیستند؟!

“خانه ی بَست” !

پیک ملت ، یادداشت ، دکتر علی مندنی پور

مطلبی را که میخوانید از سری یادداشت های ارسالی  مخاطبان این پایگاه لذا انتشار ان به معنای رد یا تایید تمام یا قسمتی از مطلب نیست و شما مخاطبین میتوانید با ارسال نظرات ان را تایید یا نقد نمایید .

در خبرها، از قولِ آیت الله سیّد یوسف طباطبایی امام جمعه شهر اصفهان و نماینده ولی فقیه در این استان آمده بود:
” باید فضای جامعه را برای کسانی که کشف حجاب میکنند که شمارشان هم کم است، ناامن کرد و نباید اجازه داد به راحتی در خیابان‌ها و پارک‌ها هنجار شکنی کنند.” !
در همین رابطه نیز به روایتِ از امام جمعه بجنورد و نماینده ولی فقیه در خراسان شمالی، با ادبیّاتی مشابه ، خطاب به نیروی انتظامی چنین آمده است:
” مبادا ویروس کرونا ما را از سایر ویروس هاغافل کند. نیروی ی توانیم، در برابر این گونه مسائل کنار بیائیم و در مقابل جریان های فساد زاحسّاس نباشیم.”،!

پیشاپیش بگویم، من خود به رعایت ارزش ها و در این میان “حجاب” در جامعه احترام گذاشته و می گذارم، ولی نه از نوع دستوری و بخشنامه ای آن و با بگیر و ببند !

چه، آنرا محصولِ خواست و نیاز فرهنگِ دیرپایِ این سرزمین می دانم.
از یاد نبریم، فرهنگ محصولِ نیاز است، یک شبه شکل نگرفته و نمی گیرد ،تا یک روزه، با یک توصیه و بخشنامه و “فرمان” از نظرها پنهان گردد وبه وادی فراموشی سپرده شود!
نیاز به الگو برداری و الگو سازی مناسب دارد و فرهنگ شناسِ خبره ،کار کشته و راه بَلَد می خواهد.

خطابم نه فقط به این دو”روحانی بزرگوار” که به همه آنانی است که می پندارند با توپ و تشر و داغ و درفش، ناهنجاری هایی از این دست را می شود به “هنجار” تبدیل کرد!
در حالیکه تجربه زندگی جامعه های بشری در گذرِ روزگاران، چیز دیگری می گوید وآن اینکه با زبانِ خوش و ایجاد بستر مناسب و بکارگیری روش های علمی- اصولی ، بسیار کم هزینه تر و بهتر می توان در جهت اصلاح و بهبود فرد و جامعه گام برداشت.
چه، شناخت عنصر زمان و مکان و بهره گیری بجا و به موقع از این اصل بنیادی را نباید در پندار و گفتار و کردارمان نادیده اِنگاریم.

وارد بحث حجاب، بد حجابی و بی حجابی نمی‌شوم .
این قصّه در فرهنگِ ما ، به ویژه در آنچه به چهار دهه گذشته تا این زمان مربوط می شود، سرِ دراز دارد ،تا آنجا که درجه تب آن با فصل گرما ،بالا می رود و با فصل سرما فرو می نشیند!
و همچنان تابعی است، از سلیقه‌های شخصی و از دیاری به دیاری و شهری به شهری متفاوت!
از سرِ احساس درد ، به خود اجازه می‌دهد، در جایگاه شهروندی دردمند در همین زمینه چند پرسش خطاب به این دو راهنمای معنوی و واعظانِ رسمیِ دین و دیانت مطرح نماید:

*- آیا بیان این سخنان از زبان کسانی که در جایگاه راهنمای معنوی جامعه قرار دارند، آن هم در چنین فضایی “مه آلود” به مثابه آب به آسیاب “دیگران” ریختن و گَزک بدست نا اهلان و بهانه گیران دادن، برای تخطئه فرهنگِ جامعه نیست؟!

*-فکر نمی‌کنید با صدور “فرمان” و توصیه‌های از این قماش فرهنگ رفتاری همین تعداد “کم شمار” نه تنها کم رنگ نشده، بلکه بر خیلِ اینان خواهید افزود.
شاهد مثال :
نتایج عملی آزمون و خطاهای مان در این زمینه و در چند دهه گذشته است.

*-آیا فکر نمی‌کنید، باز خوردِ این سخنان چونان “بازی بومرنگ” به هدف قرار دادن و کم رنگ شدن ارزش هایی منجر می شود، که همگی مدّعی پاسداشت و دفاع از آنانیم؟!

*-آیا به این مهّم‌ واقفید که افکار عمومی در شرائط امروزی چنین نوع نگاهی را بر نتافته و چنین اظهار نظرهای نپخته و نسنجیده ای ، ناخواسته ،آنان را در صفِ مخالفان و منتقدان قرار می دهد؟!

*-آثار و تبعاتِ سنگین چنین سخنانی را در ایجاد بستر ناامنی روانی در جامعه با کدام متر و معیار ارزیابی کرده اید؟!

*-آیا برخورد این چنینی به قول شما با “هنجارشکنان” کم شمار، به تشکیل لشکرِ هنجارشکنان پُر شمار نخواهد انجامید ؟!

*-آیا مشکل “مردم” ، به قول شما فقط در “بی حجابی” خلاصه می شود و بس ؟
واگرجامعه را از لوثِ وجود این ویروس پاک کنیم ، همه مشکل هایمان بر طرف شده و دیگر مشکلی نخواهیم داشت؟!

*-آیا فقر و فساد و فحشا و بی اعتمادی حاکم‌ِ بر روح جامعه از بالا تا پائین ، ارتشاء ، اختلاس ، بیکاری کلاهبرداری ،خیانت در امانت، قتل و خشونت و ناامنی ، ریا ، زیاده خواهی، حقّ کشی، دروغ وده ها آسیب اجتماعی- فرهنگی دیگر که چونان خوره از درون به جان درختِ نیمه جان باغِ زندگی مان افتاده اند، از دیدگاه آن بزرگواران در حدّ واندازه ” ویروس بی حجابی” بحساب نمی آیند و سرماخوردگی ساده و بی خطری بیش نبوده و نیستند؟!
*-معیارهای اصولی برای یک جامعه ” دینی” از نظرِ شما بزرگانِ دین، در زمانه ما کدامند؟
*-آیا با وجود وضعیّت بسیار بد و نا امیّد کننده امروزی در مقامِ مقایسه با آنچه در دنیای پیرامونی مان می گذرد، می توان مدّعی داشتنِ جامعه ی ” دینی” بود، جایگاه واقعی ” اُمَت” در این جامعه از دریچه نگاهِ شما‌ در حوزه های:
سباست، فرهنگ ، اقتصاد ، اجتماع و حقوق در کجا قرار می گیرد؟

*-مسئولیّت این همه نارسایی و نا بسامانی بر عهده کیست و عیب از کجاست؟
مردم ، ” مسئولان ” و یا…؟

راستی ، مگر نه این است ، روزی ، روزگاری “خانه ی روحانیان” مامن و پناهگاه مردمِ مظلوم و حتّی ” خلاف کاران و از درگاه رانده ها ” ی شهر و دیارمان بود؛ خانه امیّدی که درب آن بنا بر یک سنّت چند هزار ساله هرگز برروی “نیازمندان” بسته نمی شد!
ما را چه شده است؟!

بخود آئیم!
شیراز- ۱۴ مهرماه ۹۹